بیماری طاعون یک بیماری واگیردار است که عامل آن باسیل یرسینیا پستیس (Yersinia pestis) است. این باسیل در سال ۱۸۹۴، پس از سالها پژوهش، توسط الکساندر یرسین کشف شد. این بیماری کشنده بارها در طول تاریخ باعث بحرانهای شدید اقتصادی و اجتماعی شدهاست.
انتقال بیماری
انسان از طریق نیش کک آلوده به این باکتری بیمار میشود. جوندگان، به خصوص موشها این ککها را به انسان منتقل میکنند. راههای دیگر ابتلا به طاعون، گازگرفتگی از طریق جوندگان آلوده به باکتری، یا خوردن جاندار مبتلا به طاعون است. انتقال طاعون از انسان به انسان از طریق تماس و تنفس (در صورتی که فرد بیمار به طاعون ریوی مبتلا باشد) انجام میگیرد.
درمان
باید توجه داشت که تا قرن نوزدهم، درمانی حقیقی برای طاعون وجود نداشت و تنها با کشف باسیل یرسینیا پستیس در سال ۱۸۹۴، دانشمندان در صدد درمان طاعون بر آمدند.
درمان در گذشته
مردم عهد باستان و قرون وسطی، در برابر طاعون، همچون در برابر دیگر بیماریهای عفونی، بی دفاع بودند. مبارزه در برابر طاعون برای مدتی بس طولانی، به اقدامهای زیر محدود بود:
دعا به درگاه خدا و مقدسین
سوزاندن افراد ناموافق با دین، یهودیان، جذامیان و جادوگران به دستور کلیسا
حجامت
از سدهٔ شانزدهم به بعد، به قرنطینه کردن بیماران و خانوادهٔ بیماران، ضدعفونی و سوزاندن خانههای بیماران، ضدعفونی سکههای پول، ساختن بیمارستان در خارج از دیوارهای شهرها، قرنطینه کردن کشتیها و سوزاندن جنازهها بهدستور کلیسا اقدام صورتگرفت. گفته میشود که مهتران، پرورشدهندگان بز و افرادی که روغن حمل میکردند، از ابتلا به طاعون در امان بودند، زیرا بوی اسبها و بزها و روغن ککها را دور میکرد.
درمان امروزه
امروزه با استفاده از آنتیبیوتیک قبل از پیشرفته شدن بیماری از مرگ جلوگیری میشود. بازکردن خیارکها نیز میتواند مؤثر باشد.
واکسن
برای جلوگیری از ابتلا به طاعون خیارکی یک واکسن وجود دارد، ولی تنها برای کسانی مورد استفاده قرار میگیرد که احتمال بالایی برای ابتلا به طاعون داشتهباشند، مثل سربازان (در بعضی شرایط) یا افرادی که با حیوانی سروکاردارند که احتمال آلوده بودن آنها بالاست. این واکسن برای مؤثر بودن باید با دوز بالا تزریق شود و هر چند وقت یک بار یادآوری شود، به همین دلیل باعث بروز آثار جانبی میشود. این واکسن در دسترس عموم قرار ندارد و دیگر ساخته نمیشود. از سال ۲۰۰۵ واکسنهای جدیدی در کانادا تحت آزمایش هستند.