گریوز یا بیماری بازدو ( Graves-Basedow disease) نوعی پرکاری اتوایمیون تیروئید است که معمولاً همراه بااگزوفتالمی (بیرون زدن چشم از حدقه) است. گریوز به صورت هیپرپلازی سلول‌های تیروئیدی تظاهر پیدا میکند و در اثر تقلیدی انتی بادی IgG بر روی گیرنده هورمون محرک تیروئید (TSH) و فرایند آپپتوزیس در تیروسیت‌ها ایجاد می‌شود . هیپرتیروئیدی در بیماری گریوز ناشی از اثر مهاری بر روی TSH است که آنتی‌بادی TPO را فعال میکند .
شیوع
این بیماری در حدود ۲٪ زنان و ۲/۰٪ مردان را گرفتار میکند.نسبت شیوع بیماری در افراد مذکر به مونث، يک به ده می باشد. سن آغاز بیماری اغلب 20 تا 50 سالگی است و ابتلا به این بیماری قبل از بلوغ نادر است.
تظاهرات بالینی
تظاهرات بالینی گریوز به صورت بزرگ شدن منتشر و یکنواخت غده تیروئید است که حجم آن را به ۲ تا ۳ برابر طبیعی می‌رساند همچنین سفت شدن آن و حتی گاهی شنیده شدن بروئی بر روی غده که به دلیل افزایش میزان عروق غده و جریان خون بسیار فعال آن است از تظاهرات بیماری گریوز می‌باشد. همچنین اغلب گزروفتالمی یا بیرون زدگی چشم از کاسه چشم و علائم پرکاری تیروئید مانند افزایش ضربان قلب ، عدم تحمل نسبت به گرما ، ضعف عضلانی ، لاغر شدن ، ریزش مو ، تعریق و کمخوابی بروز میکند.
درمان
درمان طبی (مانند متی مازول و پروپیل تیواوراسیل ) ، درمان با ید رادیواکتیو و جراحی گزینه های درمان هستند. ميزان پاسخ به درمان در درمان طبی حدود 50% و در درمان با يد راديواكتيو حدود 80% بود كه اختلاف واضحی را نشان مي داد. در كسانی كه از يد راديواكتيو استفاده كرده بودند، ميزان هيپوتيروئيدي در يك پيگيری يك ساله حدود 50% بود
