سیتالوپرام یک داروی ضد افسردگی از گروه مهارکننده‌های بازجذب سروتونین است که برای درمان اختلالات خلقی و درمان اختلالات افسردگی شدید به کار برده می‌شود. سیتالوپرام گاه برای درمان اختلالات اضطرابی نیز تجویز می‌شود.
سیتالوپرام در سال ۱۹۸۹ توسط شرکت دانمارکی لاندبک ساخته شد و با پایان مدت حق انحصاری تولید آن در سال ۲۰۰۳ کمپانی‌های دیگر داروسازی نیز ساخت آن را آغاز کرده‌اند.
استفاده از سیتالوپرام برای درمان افسردگی، اختلال هراس و اضطراب اجتماعی مورد تأیید است. این دارو همچنین در کاهش نوروپاتی دیابتی و انزال زودرس نیز موثر است و مصرف هم‌زمان آن به همراه آمی تریپتیلین برای جلوگیری از حملات میگرن شدید موثر است.
سیتالوپرام بیشتر در دوز درمانی ۲۰ تا ۶۰ میلیگرم در روز به خوبی تحمل می‌شود و عارضه چندانی ندارد. احتمال تداخل دارویی سیتالوپرام از دیگر اس‌اس‌آرآی‌ها کمتر است و در هنگام اوردوز هم داروی کم خطری‌ست. با این حال گزارش‌هایی از مرگ با مصرف ۸۴۰ تا ۱۹۶۰ میلیگرم گزارش شده‌است. امکان بروز سندرم ترک اس‌اس‌آرآی‌ها پس از قطع مصرف سیتالوپرام وجود دارد. به همین جهت توصیه می‌شود که قطع مصرف به طور تدریجی انجام شود.
عوارض جانبی
حالت فراموشی، اختلالات جنسی، خواب‌‌آلودگی، خشکی دهان، تهوع و منگی و در برخی موارد تاری دید، اختلال ادراک ، اختلالات خواب، اشکال در تنفس، تب، اختلالات قاعدگی، افزایش حجم و دفعات ادرار، بثورات جلدی، خارش، درد شکمی و ناراحتی معده، اسهال، بی‌اشتهایی، اضطراب، درد مفاصل، بی‌حالی، نفخ شکم، کاهش فشار خون یا کاهش فشار خون وضعیتی، افزایش بزاق، تعریق زیاد، میگرن، آبریزش بینی، سینوزیت، اختلالات مانیک و لرزش از عوارض جانبی این دارو هستند.
