دفروکسامین (به انگلیسی: Deferoxamine)
رده درمانی: جذب کننده فلزات .
اشکال دارویی: آمپول
موارد مصرف
دفروکسامین یک عامل‌شلاته کننده فعال است که به‌عنوان داروی‌کمکی در درمان مسمومیت با آهن به‌کاربرده می‌شود. همچنین برای‌تسریع دفع آهن (به دنبال تزریق مکرر خون مثلا در بیماران تالاسمی )مصرف می‌شود. دفروکسامین از راه تزریق وریدی، عضلانی و یا داخل صفاقی برای کنترل‌تجمع آلومینیوم در استخوان، در مبتلایان به نارسایی کلیه و در درمان‌مسمومیت‌های عصبی و یا ناهنجاری‌های‌استخوانی در بیماران تحت دیالیز به‌کاربرده می‌شود.
مکانیسم اثر
دفروکسامین با آهن سه‌ظرفیتی اتصال پیدا کرده و از شرکت آن درواکنش‌های شیمیایی جلوگیری می‌کند. این‌دارو می‌تواند با آهن آزاد سرم، آهن فریتین و هموسیدرین اتصال پیدا کند ولی‌از هموگلوبین و میوگلوبین نمی‌تواند آهن‌برداشت کند. دفروکسامین همچنین‌می‌تواند از بافت‌های مختلف آلومینیوم رابرداشت کرده و یک کمپلکس پایدار محلول‌در آب ایجاد کند.
در بیماران مبتلا به تالاسمی که مرتب خون دریافت می‌کنند، به تدریج آهن در بدن انباشته می‌شود که چنانچه دفع نشود عارضه هموسیدروز رخ می‌دهد. لذا دکسفروکسامین یا همان دسفرال توسط پمپ ویژه‌ای تزریق می‌شود. با ترکیب این دارو با آهن ماده‌ای حاصل می‌شود که از کلیه‌ها قابل دفع است.
فارماکوکینتیک
کمتر از ۱۵٪ دارو از طریق‌دستگاه گوارش جذب می‌شود.دفروکسامین بوسیله آنزیم‌های پلاسمایی‌متابولیزه و از طریق ادرار دفع می‌شود.مقداری از دارو نیز از طریق صفرا و مدفوع‌دفع می‌گردد و نیمه عمر آن ۶/۱ ساعت‌می‌باشد. آهن شلات شده رنگ ادرار را به قرمزمتمایل می‌کند.
موارد منع مصرف
این دارو در بیماری‌های‌شدید کلیوی یا در هموکروماتوز اولیه نباید مصرف شود.
عوارض جانبی
در محل تزریق گاهی‌خارش، درد و سفتی ایجاد می‌گردد. دردرمان درازمدت ممکن است واکنش‌های‌آلرژیک، بثورات جلدی و آب مروارید رخ دهد.
تداخل‌های دارویی
تجویز همزمان با ویتامین C باعث افزایش توانایی این دارودر دفع بیشتر آهن می‌گردد اگرچه احتمال‌سمیت آهن نیز افزایش می‌یابد.
