ایبوپروفن (Ibuprofen) داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی است که برای تسکین علائم آرتریت (التهاب مفصل)، دیسمنوره (قاعدگی دردناک)، حملات نقرس و آسیب‌های حین ورزش و نیز به عنوان تب‌بر و ضد درد به ویژه در دردهای ناشی از التهاب استفاده می‌شود.
این دارو بیشتر با نام ژنریک بروفن (Brufen) شناخته می‌شود. ادویل (Advil)، موترین (Motrin) و نورفن (Nurofen) از دیگر نام‌های ژنریک آن هستند.
سازمان بهداشت جهانی بروفن را در فهرست داروهای اساسی قرار داده است. این فهرست داروهایی را در بر می‌گیرد که باید در هر مرکز درمانی موجود باشند.
مشخصات
فرمول شیمیایی بروفن C۱۳H۱۸O۲ است. نقطه ذوب آن ۷۶ درجه سانتی‌گراد و درصد چسبندگی آن به پروتئین پلاسما ۹۹٪ است. از طریق ادرار دفع می‌شود و نیمه عمر آن حدود ۲ ساعت است. در سه فرم خوراکی، موضعی (پماد) و مقعدی (شیاف) موجود است. پماد بروفن برای آسیب‌دیدگی‌های هنگام ورزش استفاده می‌شود.
تاریخچه
بروفن در دههٔ ۱۹۶۰ توسط گروهی به سرپرستی استوارت آدامز در انگلیس اختراع و در سال ۱۹۶۹ به عنوان علاجی برای آرتریت روماتوئید وارد داروخانه‌های بریتانیا و آمریکا شد. گروه بوتس شرکت سازندهٔ بروفن در سال ۱۹۸۷ جایزهٔ ملکه برای دستاوردهای فنی را برای ساخت این دارو دریافت کرد.
مصرف
بروفن در دوز ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلی‌گرم در بیشتر کشورها بدون نسخه فروخته می‌شود. مدت تأثیر آن با توجه به مقدار از ۴ تا ۸ ساعت متغیر است. مقدار مصرف با توجه به شدت علائم بیماری و وزن بدن تعیین می‌شود؛ معمولاً ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلی‌گرم (کودکان ۵-۱۰ م.گ\ک.گ) در ۴ تا ۶ ساعت و تا حداکثر ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ میلی‌گرم در روز. با تجویز پزشک حد نهایی مصرف روزانه ممکن است تا ۳۲۰۰ م.گ افزایش یابد.
بر پایه تحقیقی بروفن در کاهش دردهای پس از جراحی از ترامادول مؤثرتر است.
بروفن به دلیل خصوصیات ضدالتهابی‌اش گاهی برای درمان آکنه نیز استفاده می‌شود. برخی تحقیقات نشان می‌دهد که مصرف طولانی مدت آن احتمال ابتلا به پارکینسون را کاهش می‌دهد. همچنین ممکن است در هیپوتانسیون اورتواستاتیک (افت ناگهانی فشار خون در هنگام ایستادن) نیز مفید باشد.
عوارض جانبی
مصرف دراز مدت بروفن مانند سایر ضدالتهاب‌های غیراستروئیدی خطر حمله قلبی را بالا می‌برد.
بروفن در ایران به شکل قرص‌های ۲۰۰ و ۴۰۰ میلی‌گرمی موجود است. در برخی کشورها مانند اسپانیا قرص‌های ۶۰۰ و در مکزیک ۸۰۰ م.گ آن نیز فروخته می‌شود. در آلمان نیز کپسول‌های ۶۰۰ و ۸۰۰ م.گ با نسخه فروخته می‌شود، در حالی‌که قرص‌های ۴۰۰ م.گ نیاز به نسخه ندارد. در ایالات متحده نیز از ۱۹۸۴ تاکنون بدون نسخه در دسترس است.
